Bagno Całowanie – wyprawa w poszukiwaniu najładniejszych torfowisk na Mazowszu.

Już prawie połowa stycznia, a słońce leniwie nie chce wyjść zza chmur, jakby się czegoś bało. Dni są ciągle szare, czasami mam wrażenie, że to późna jesień a nie środek zimy. Już chyba wszyscy z utęsknieniem czekamy na pierwszy śnieg. Rano jest tak ciemno, że nie chce mi się wstawać, zapach świeżo parzonej kawy trochę mnie rozbudził. Bez przekonania pakuję plecak, zabieram dwa termosy z gorącą herbatą, suszone śliwki, kabanosy, żółty ser i pokrojoną w kawałki paprykę. Po drodze musimy wstąpić do piekarni, świeże bułki z dynią i z oliwkami smakują najlepiej.

Wyruszamy w kierunku Otwocka w poszukiwaniu najładniejszych torfowisk na Mazowszu. Nastawiam nawigację na Bagno Całowanie, 05-480 Pękatka. Mamy do pokonania 83 kilometry, jakieś półtorej godziny jazdy. Zaczyna kropić drobny deszcz.

Kilka słów o Bagnie Całowanie.

Torfowisko Całowanie należy do największych torfowisk niskich na Nizinie Mazowieckiej. Położone jest około 30 km na południe od Warszawy. Leży w granicach administracyjnych 4 gmin: Karczew, Celestynów, Osieck i Sobienie Jeziory. Mokradła ciągną się tu pasem szerokości 3 km i długości 15 km, w większości w granicach Mazowieckiego Parku Krajobrazowego.

Całowanie jest zasilanym głównie wodami podziemnymi torfowiskiem niskim, utworzonym we wschodniej części tarasu nadzalewowego niższego w dawnym łożysku Wisły. Zaczęło ono powstawać ok. 11 900 lat temu. Mimo iż nie widać tego gołym okiem, Całowanie wykazuje cechy torfowiska zboczowego – rzędna wysokości jego powierzchni waha się między 98 m n.p.m. w części wschodniej a 94 m n.p.m. w części zachodniej, co daje spadek terenu rzędu 2,5‰.

Jest ono zasilane w wodę dwojako: głębokimi wodami podziemnymi wypływającymi spod wysoczyzny doliny Wisły oraz, w mniejszym stopniu, wodami powierzchniowymi. Warstwy nieprzepuszczalne na wysoczyźnie tworzą podziemny zbiornik wody przez blokowanie odpływu wód głębinowych. Zasilają one torfowisko w wodę, mając ujście w jego wschodniej części.

Ścieżka przyrodnicza „13 Błota stóp”.

Ścieżka przyrodnicza „13 Błota stóp” ma 4,6 km. Część szlaku o długości 620 metrów wiedzie przez drewniany pomost. Na ścieżce znajduje się wieża widokowa o wysokości 8 metrów – daje możliwość obserwacji ornitologicznych, wypatrzeć też można łosia czy bobra. Ścieżka tworzy pętlę, która rozpoczyna się i kończy we wsi Podbiel.

Spacer można rozpocząć przy wieży widokowej, znajduje się tam nieduży parking dla około 10-ciu samochodów. Byliśmy w sobotę po godzinie 11-tej i bez problemy znaleźliśmy miejsce do zaparkowania, około godziny 13-tej wszystkie miejsca były już zajęte.

Wcześniej padał drobny deszcz, kładki były bardzo śliskie, pamiętajcie o butach z podeszwą antypoślizgową. Sporo osób było z pieskami, więc spokojnie można zabrać na wycieczkę swojego pupila.

Na całej długości kładki rozstawiono tablice informacyjne, na których można przeczytać m.in. o tym, jak powstawały torfowiska, jakie gatunki zwierząt zamieszkują te tereny, ale też jakie jest obecnie znaczenie torfowisk i co im zagraża.

Okazuje się, że torfowiska pełnią bardzo ważną rolę przeciwpowodziową, jednocześnie łagodząc efekty suszy i zwiększając wilgotność powietrza. Stanowią też naturalny filtr oczyszczający wodę i zwiększają bioróżnorodność, ponieważ są naturalną ostoją cennych gatunków roślin i zwierząt.

Bagno Zakochanych i kwiat paproci.

Trudno sobie wyobrazić miejsce bardziej romantyczne, bowiem Bagno Całowanie swoją nazwę wzięło od położonej niedaleko miejscowości Całowanie. Bagno Całowanie, nazywane jest też Bagnem Zakochanych. Jak głosi legenda ludowa, na bagnach rosło kiedyś dużo paproci zwanej nasięźrzałem pospolitym. Wierzono, że rośliny miały niezwykłą moc wabienia kawalerów. Wystarczyło zerwać paproć o północy, rozebrać się do naga, rozpuścić włosy, pocałować roślinę i wypowiedzieć zaklęcie.  Czy legenda jest prawdziwa, tego nie wiem, ale bardzo lubię legendy, bo kto ich nie lubi, w każdej ukryte jest ziarenko prawdy.

Informacje praktyczne.

Bagno Całowanie to rozległy obszar. Dojazd komunikacją zbiorową z Warszawy jest trudny. Możliwości jest kilka w zależności od tego, który region chcemy penetrować, jednak trzeba się liczyć z przesiadkami lub koniecznością przejścia pieszo kilku kilometrów.

Na Bagno Całowanie najwygodniej dojechać samochodem. Dojazd prawym brzegiem Wisły rozpoczynamy na Wale Miedzeszyńskim. Podążamy drogą krajową 801 za Otwock do skrzyżowania z drogą 50. Tam skręcamy w lewo w 50 a następnie po ponad 5 km w prawo w drogę 802, którą dojeżdżamy do Podbieli. 

Lewym brzegiem dojeżdżamy do Góry Kalwarii przez Piaseczno (droga 79) lub Konstancin Jeziorna (droga 724). Z Góry Kalwarii kierujemy się drogą 50 mostem przez Wisłę do skrzyżowania z drogą 801 i dalej na Bagno.

Najpiękniej musi tu być wiosną, jak przyroda budzi się do życia, przylatują ptaki, zaczyna się sezon lęgowy. Mam nadzieję, że uda Nam się wrócić tu w maju.

Lubisz to co robię?  Będzie mi niezmiernie miło jeśli wypijemy razem kawę.