Skansen „Łęczycka Zagroda Chłopska” – pozostawcie XXI wiek za sobą i przenieście się razem z nami do czasów II Rzeczpospolitej do łęczyckiej zagrody.

W odległości dwóch kilometrów na wschód od łęczyckiego zamku i bliskim sąsiedztwie tumskiej kolegiaty stoją piękne zabudowania, drewniane, białe chaty pokryte słomianą strzechą. Obok nich dumnie pręży się wysoki budynek ze skrzydłami, czyli młyn wietrzny popularnie nazywany wiatrakiem.

**Łęczycka Zagroda Chłopska – Kwiatkówek**

Zagroda to gliniany dom mieszkalny z dwoma izbami: kuchnią, pokojem oraz przelotową sienią pełniącą też rolę schowka. Na podwórku wybudowano też gliniany budynek inwentarski z charakterystyczna dla łęczyckiego drewnianą szopą na torf, który w tych stronach był głównym surowcem opałowym. Zagrodę zamyka stodoła, która w tamtym czasie była zawsze drewniana.

Skansen wzbogacają obiekty przemysłu i rzemiosła wiejskiego z widocznym z daleka wiatrakiem kozłowym i stojące w jego sąsiedztwie: kuźnia, olejarnia i piec chlebowy.

W znacznej części wiejskich domów oprócz kuchni – czarnej izby była też biała izba – pokój. W pokoju została ułożona podłoga z sosnowych, niemalowanych desek ( w kuchni jest gliniana polepa). Belkowany sufit jest bielony, ściany również. Pokój został umeblowany posażnymi meblami gospodyni z około 1920 r. Rozstaw sprzętów w tym pomieszczeniu nie podlega już tradycyjnej zasadzie wolnego środka, zgodnie z nową tendencją stoi tam stół. Stół o konstrukcji skrzyniowej z szuflą. Nogi mebla są ozdobnie toczone. Stół został pokryty mazerunkiem, czyli namalowaniem słojów drewna imitujących szlachetniejsze gatunki. Przy stole znalazły swe miejsce tzw. gięte (thonetowskie) krzesła.

Pokój pełni funkcję reprezentacją – rodzina i ewentualnie jej goście spożywali tu wieczerze wigilijne, śniadania wielkanocne i niedzielne obiady. Przyjmowano tu także osoby o wysokim statusie społecznym np. księdza, nauczyciela, wójta lub sołtysa. Na co dzień sypiają tu dwie starsze córki gospodarzy.

W kuchni skupiało się kiedyś całe życie, u Nas w domu zresztą jest podobnie, przygotowujemy posiłki, rozmawiamy, czytamy, syn odrabia lekcje.

Kiedyś było to miejsce gdzie domownicy się myli, odpoczywali i spali. Zwłaszcza w okresie jesienno – zimowym, kuchnia stawała się wtedy najcieplejszym miejscem w całym domu, a to wszystka za sprawą glinianego trzonu nakrytego żeliwną płytą, który był opalany torfem, czasem drewnem.

„Rodzina rzeźb”, która „zamieszkała” w Łęczyckiej Zagrodzie Chłopskiej odpowiada typowej, tradycyjnej rodzinie wiejskiej. Znaczna część rodzin w środowisku chłopskim była wielopokoleniowa, pod jednym dachem mieszkali rodzice, dziadkowie i dzieci. Pokolenie dziadków pozostawało najczęściej we wspólnym gospodarstwie domowym z najstarszym synem, który zwyczajowo dziedziczył rodzinne gospodarstwo. W rodzimej tradycji we wspólnocie ekonomicznej pozostawali tylko krewni w lini prostej – każde z rodzeństwa (każdy z braci) gospodarowało niezależnie. Dlatego też nasza „rodzina rzeźb” składa się z dziadka, rodziców i dwójki dzieci.

Wiatrak, koźlak z Kwiatkówka zbudowany został około 1800 roku. W 1900 roku został przeniesiony do Zawady ( miejscowość oddalona około 10 km od Łęczycy). Wiatrak był używany do 1957 roku.