Kolorowy zawrót głowy – Łęczyca miasto jak z bajki.

Nie widziałam bardziej kolorowego miasta niż Łęczyca. Poczułam się przez moment jak w bajce. Tak kolorowe domki możemy spotkać chyba tylko na kartkach książek dla dzieci. Magiczne miasteczko z bajkowym rynkiem, przepięknym zamkiem i „Diabłem Borutą” znajduje się zaledwie 30 kilometrów od miasta Łodzi. Nie wspomnę o przepysznych naleśnikach i rozpływających się w ustach lodach z naleśnikarni znajdującej się w rynku – istne „niebo w gębie”.

Najdawniejsza łęczycka osada istniała już w VI wieku. Był to zespół złożony z grodu, wczesnomiejskiej osady targowej i kościelnego ośrodka na terenie dzisiejszego Tumu. Osadę koło kolegiaty nazywano Starą Łęczycą.
Nowe miasto lokacyjne wykształciło się w XIII wieku (prawa miejskie nadano w 1267 roku) na terytorium ówczesnej osady targowej, zlokalizowanej na zachodnim brzegu Bzury. W połowie XIV wieku król Kazimierz Wielki zbudował tutaj zamek królewski i otoczył miasto murami obronnymi. Wytyczono siatkę brukowanych ulic (istniejącą do dzisiaj), wzniesiono kościół i klasztor dominikanów pod wezwaniem św. Doroty i św. Stanisława, ratusz i prawdopodobnie kościół farny św. Andrzeja Apostoła (wówczas drewniany), wytyczono także dzielnicę żydowską, której osią była istniejąca do dzisiaj ulica Żydowska. Osada tworzona w XIII wieku przeistoczyła się w królewskie miasto.

Do XVI wieku Łęczyca odgrywała znaczącą rolę w życiu politycznym Polski a schyłek świetności przyniósł Łęczycy potop szwedzki, w czasie którego zniszczeniu uległy miasto i zamek. W wyniku pożarów, wojen i kryzysu gospodarczego Łęczyca, aż do rozbiorów, znalazła się w stagnacji typowej dla ówczesnych ośrodków miejskich w Polsce. Po drugim rozbiorze Polski w 1793 roku, kiedy na teren Łęczycy wkroczyli Prusacy, zmienił się charakter naszego miasta. Zostało ono przekształcone przez okupanta w dobrze ufortyfikowaną twierdzę opartą na systemie bastionowym.
W XIX wieku uregulowano chaotyczną zabudowę wzdłuż dawnych ulic i wytyczono nowe ciągi komunikacyjne obiegające „kazimierzowskie” miasto.
Przełom XIX i XX stulecia pozostawił w wizerunku Łęczycy zabudowę mieszczańską.

[*Źródło: https://leczyca.info.pl/informator/o-miescie/ ]

Zamek Królewski w Łęczycy wzniesiony został w połowie XVI w. za panowania Kazimierza Wielkiego, na sztucznym nasypie. W XVI w. z inicjatywy Jana Lutomirskiego, podskarbiego królewskiego, kasztelana łęczyckiego i sieradzkiego zamek przebudowano w stylu renesansowym. Niestety poprzez liczne pożary uległ znacznemu zniszczeniu. Rozpoczęte w okresie międzywojennym prace renowacyjne zakończono dopiero po wojnie. Wzdłuż wschodniego muru znajdował się piętrowy dom gotycki zwany „Domem Starym”, mieszczącym reprezentacyjne komnaty, gdzie odbywały się audiencje królewskie. W zamku bywali m.in. Władysław Jagiełło, Kazimierz Jagiellończyk, Zygmunt III Waza, Bona Sworza.

Od 1949 r. w zamku mieści się muzeum z bogatymi zbiorami archeologicznymi i etnograficznymi. Muzeum posiada w swoich zbiorach ponad 12 tysięcy przedmiotów związanych z przeszłością miasta i regionu łęczyckiego w zakresie archeologii, historii, etnografii, sztuki i przyrody.

W zbiorach archeologicznych znajdują się liczne okazy od pradziejowej działalności człowieka po eksponaty, będące świadectwem średniowiecznej Łęczycy. Na uwagę zasługuje materiał zabytkowy z pobliskiego grodziska łęczyckiego (VIII – XII wiek).

W zasobach działu artystycznego szczególne miejsce zajmują niezwykle cenne przedmioty liturgiczne z XII-XIII wieku, pochodzące z romańskiej archikolegiaty w Tumie, XV-wieczny antyfonarz oraz zbiór obrazów, mebli i broni z okresu od początków XVII do XX wieku.

W muzealnym zbiorze historycznym wyróżniają się dokumenty cechowe, pieczęcie i sztandary, ilustrujące rozwój i znaczenie rzemiosła w Łęczycy, między XVIII a XX wiekiem. Dział ten gromadzi też wszelkiego rodzaju pamiątki związane ze stoczoną na ziemi łęczyckiej, we wrześniu 1939 roku – bitwą nad Bzurą. Systematycznie uzupełniana jest kolekcja starych pocztówek łęczyckich.

Zbiory etnograficzne dokumentują twórczość łęczyckich rzemieślników, twórców i artystów, poprzez wyroby ludowego kowalstwa, garncarstwa, plecionkarstwa i tkactwa. Zawierają elementy łęczyckiego stroju ludowego, a także tradycyjne wyposażenie wnętrz mieszkalnych, sprzęty i narzędzia gospodarcze. Na uwagę zasługuje zbiór współczesnej łęczyckiej rzeźby ludowej. Wśród figur o tematyce sakralnej, wiejskiej czy historycznej szczególne miejsce zajmuje największa w Polsce (licząca ok. 400 eksponatów) muzealna kolekcja rzeźb o tematyce demonicznej. W zestawie dominują różnorodne wcielenia najpopularniejszego diabła w Polsce – Boruty, który zgodnie z legendą ma swoją siedzibę w łęczyckim zamku.
Gabinet numizmatyczny pochwalić się może liczącą ponad 2500 sztuk kolekcją XIV-wiecznych groszy pruskich, tworzących tzw. „skarb ozorkowski”.

Muzeum prezentuje wystawy stałe, czasowe i okolicznościowe w siedzibie własnej oraz w muzeach w całym kraju. Prowadzi badania naukowe i działalność wydawniczą. Realizuje urozmaiconą ofertę edukacyjną (lekcje muzealne, warsztaty tematyczne, konkursy i spotkania) w szkołach o wszystkich poziomach nauczania.

Ceny biletów:
4,00 PLN – ulgowy
8,00 PLN – normalny
2,00 PLN – wejście na wieżę
2,00 PLN – za jednorazowy udział w zabawach średniowiecznych przy jednym stanowisku

Muzeum jest nieczynne: w każdy poniedziałek. W czwartek wstęp do Muzeum na wystawy stałe jest bezpłatny.

Widok z wieży muzeum – BEZCENNY !!!!!