Olszowieckie Błoto – piękne, podmokłe łąki w Puszczy Kampinoskiej.

Puszcza Kampinoska swoją nazwę wzięła od miejscowości Kampinos, prze wiele lat dociekano jakie jest źródło tego słowa. Pierwotnie bowiem Kampinos nosił nazwę Białe Miasto i ta nazwa idealnie oddawała klimat, charakter, położenie tego miejsca . Białe miasto położone było bowiem pomiędzy wydmami, które dawniej ludzie nazywali białymi górami oraz między bielami. A bielami ludzie nazywali bagna. Wywodziło to się stąd, że obserwując przyrodę przez cały rok, zauważyli, że zimą oczywiście przykryte są bagna śniegiem, latem bielą się na nich pnie brzóz, jesienią spowite są białymi mgłami, natomiast wiosną płaskie łąki przykryte były śnieżno-białym kobiercem kwitnącej rzeżuchy łąkowej, natomiast na torfowiskach wysokich bieliły się owocujące wełnianki.

Dwa słynne kampinoskie żywioły to bagna i wydmy. W bardzo niewielu miejscach kontrastują one ze sobą tak wyraźnie jak tutaj. Kampinoskie mokradła powstały około 10 tys. lat temu, gdy z terytorium dzisiejszej północnej Polski zaczął ustępować lądolód, a doliną pra-Wisły zaczęło płynąć znacznie mniej wody.

Urok kampinoskich bagien tkwi, w ich zróżnicowanym krajobrazie. Jedne porastają łąki, a inne stary i smukły ols. Jednego roku jest w nich tak dużo wody, że ledwo da się przejść, innego są wyschnięte na wiór. Wiosną uwagę przykuwają żółte kaczeńce, latem bujna zieleń, jesienią tajemnicza, ponura atmosfera, a zimą skuta lodem tafla wody. Jedno jest pewne! Zawsze warto wziąć ze sobą aparat.

Piękne, rozległe i łatwo dostępne podmokłe łąki znajdują się w pobliżu Kampinosu. Osoby bez samochodu mogą dotrzeć do Kampinosu z Leszna autobusem L29. Z Kampinosu do Granicy jest około 3,5 km. Wytyczono tu ścieżkę dydaktyczną „Skrajem puszczy” oraz wybudowano kładkę oraz niewielką wieżę widokową. Ścieżka dydaktyczna zaczyna się przy parkingu w Granicy i dalej prowadzi przez skansen budownictwa puszczańskiego oraz aleję III tysiąclecia.

Olszowieckie Błoto jest torfowiskiem niskim. Takie torfowiska powstają w dolinach rzek, na terenach okresowo zalewanych. Szczególnie pięknie jest tu wiosną w początkach maja zakwitają ogromne dywany kaczeńców. Występują tu cztery rodzaje storczyków: kukułkę szerokolistną, kukułkę krwistą, kruszczyka błotnego oraz storczyka kukawkę.

Olszowieckie Błoto jest bardzo popularnym miejscem plenerów ślubnych. W Granicy znajduje się skansen budownictwa puszczańskiego oraz przepiękna „Chata Kampinoska”. Szkoda, że teraz z powodu pandemii jest zamknięta, pracują tam wspaniali ludzie, którzy z pasją opowiadają o tym jak kiedyś ludzie żyli, jak celebrowali dzień.

W okolicach Granicy możemy podziwiać widok typowy dla kośnych łąk puszczańskich: stogi siana, lokowane przeważnie na wzniesieniach terenu i dodatkowo – by nie zmokły – na gałęziach ułożonych wokół pionowej żerdzi zwanej „królem”. Z upływem lat coraz mniejsza część łąk jest koszona i zapewne niedługo te sienne „królestwa” odejdą w przeszłość.

Stogi siana to niegdyś nieodłączny element krajobrazu polskiej wsi. Teraz spotykam je na Trasie z Leszna do Nowego Dworu za Roztoką i w Granicy. Cieszą oko, najpiękniej wyglądają jak spowija je poranna mgła.