Roztoka – Ławy- Roztoka (zielony szlak) Puszcza Kampinoska.

W Sylwestra byłam w lesie. Wybrałam się do nieistniejącej już wsi Ławy. Las był jakiś smutny, po deszczu nawet późną jesienią wygląda pięknie, a dziś był taki nijaki. Później spadło kilka kropel deszczu i las wypiękniał.

Może to za sprawą ostatniego dnia w roku, jakoś ciągle na myśl przychodziło mi przemijanie. Ludzie tęsknią zawsze za tym co już było, chyba to trochę za sprawą lęku przed tym co przyniesie życie.

Kiedyś w Ławach tętniło życie, teraz po ludziach pozostały tylko fundamenty i stare piwnice. Czy żyło by im się tu dobrze, tego nie wiem, ale trud życia potrafi dawać się we znaki.

Roztoka jest ulubionym miejscem wielu turystów, znajduje tu się duży parking i kilka wiat piknikowych. Z Leszno można tu dotrzeć żółtym a później czerwonym szlakiem. Opis trasy jest u mnie  na blogu. Z Roztoki odchodzą dwa szlaki zielony i czerwony. Dziś wyruszyłam zielonym do nieistniejącej już wsi Ławy. Cała trasa Roztoka – Ławy – Roztoka ma około 11 km.

„Przed laty z grzbietu wydmowego Ławaskiej Góry można było zobaczyć oddalony o dwadzieścia pięć kilometrów warszawski Pałac Kultury. Od krzyża na rozstajach nadal zbiega piaszczysta droga ku wsi, ale wsi już nie ma. Spod tego krzyża widać było niemały rząd drewnianych ławskich chałup, wszystkie kryte były strzechą. Znajdowała się tam we wsi gniazdo bocianie – ptaki wyniosły się stąd razem z ludźmi i już nie słychać ich klekotania. Wiosennymi świtami z okolicznych mokradeł niosą się donośne fanfary żurawi”.

[*Źródło: Fragment książki Lechosława Herza „Puszcza Opowieści kampinoskie”.]

Wśród regenerującej się przyrody widoczne resztki fundamentów dawnej zabudowy wsi Ławy, która została wykupiona od właścicieli prywatnych na rzecz skarbu państwa. Przed rozpoczęciem wykupów we wsi żyło ponad 160 osób w 41 gospodarstwach. Na 460 ha gruntów rolnych prowadzono gospodarkę. Nazwa wsi pochodzi od ław karczemnych. W 1800 roku znajdowała się tutaj osada Ławy z karczmą należącą do niejakiego Łączyńskiego – właściciela majątku ziemskiego koło Rokitna.

W momencie tworzenia Kampinoskiego Parku Narodowego w 1959 roku w jego granicach znajdowało się około 18 500 ha gruntów prywatnych w 71 wsiach. Zagospodarowanie rolne i związane z tym melioracje wodne doprowadziły do groźnego dla przyrody obniżenia wód gruntowych w Puszczy Kampinoskiej, co było sprzeczne z ochroną zasobów przyrodniczych.

Dlatego w 1975 roku Rada Ministrów podjęła uchwałę numer 139/75 w sprawie wykupu przez skarb państwa ok. 13 800 ha gruntów prywatnych położonych wewnątrz parku. Wykup rozpoczęto w 1976 roku – odpływ młodych ludzi do miast, rezygnacja z trudnej, zwłaszcza na marnych kampinoskich glebach pracy na roli. W 1985 roku z powodu braku środków finansowych nastąpiło zahamowanie wykupu. W latach 1986-93 za doraźnie przyznawane pieniądze wykupiono tylko 550 ha gruntów. Do końca 1993 roku łącznie wykupiono około 9,6 tyś ha (70% powierzchni przeznaczonej do wykupu), a liczba mieszkańców wnętrza parku zmniejszyła się z około 16 tyś. do około 3 tyś.

W styczniu 1996 roku Rada Ministrów uznała za zasadne kontynuowanie wykupów na powierzchni 4186 ha, w wyniku czego w latach 1996-2005 park wykupił 1460 ha. Do dnia 31 grudnia 2005 roku, wykupiono i przejęto od innych zarządców gruntów skarbu państwa łącznie ponad 11 tyś ha (80%) do wykupu pozostało jeszcze około 2800 ha (20%).

Od 2009 roku, raz w roku, latem wieś ożywa, na dawnym podwórku Kazimierza Rogali spotykają się dawni mieszkańcy Ław. Program jest co roku taki sam. Zaczynają punktualnie w południe mszą przy krzyżu na rozstaju dróg. To co zbiorą na tacę, idzie na spotkanie w kolejnym roku. Po mszy, kto może bierze ławkę pod pachę i przenosi na dawne podwórko Rogali. Biesiadują do popołudnia.

Kiedyś wieś tętniła życiem, mieli swojego grajka, pili, tańczyli do nocy. Rozkładali kocyki, ktoś upiekł ciasto, ktoś przyniósł kompot.

[*Źródło: Fragment „Powrót do puszczy” Adam Robiński -Tygodnik Powszechny 05.09.2017 r.]

„Żyłeś nadzieją, jak mówią prorocy, dzień w końcu staje po najdłuższej nocy”

William Shakespeare.

Ojcu syn Krzysztof, Kami. Ławy 2015 r.

„Pół wieku temu od znajdujących się w głębi lasów Ław do kościoła w Zaborowie wiodła wąska ścieżynka przez podmokłe łąki. Wędrowały nią na nabożeństwo kobiety, szły tamtędy boso, a nie dochodząc do kościoła, z torebek wyjmowały pończochy i buciki, aby założyć je na nogi. Dopiero potem pojawiały się na placyku przykościelnym, żeby godnie jak na gospodynie przystało, wejść do wnętrza świątyni. (….) Teraz nie sposób odnaleźć tej ścieżynki, została ogarnięta przez turzyce i ostrożenie, przez las przypominający romantyczne uroczysko”.

[*Źródło: Fragment książki Lechosława Herza „Puszcza Opowieści kampinoskie”.]

W drodze powrotnej spadło dosłownie kilka kropel deszczu i las wypiękniał. 

Lubisz to co robię?  Będzie mi niezmiernie miło jeśli wypijemy razem kawę.