Krainy Otwartych Okiennic – Soce piękna wioska z Podlasia.

Legenda głosi, że pierwsi mieszkańcy po przybyciu w okolice Soc zauważyli niewielkie źródełko ledwie sączącej się wody. Od niego dali nazwę swej wsi powtarzając „soce eta woda iz zimli, ino  soce”. Historycznie udokumentowana informacja o tym miejscu pochodzi z 1560 r.

Współcześnie na uwagę zasługuje rozplanowanie wsi nawiązujące do charakterystycznej dla tego regionu wsi tzw. „szeregówki”. Zaskakujące jest to, że mamy tu do czynienia z jej dwoma równoległymi częściami, oddalonymi od siebie o ok 300 m. Rozdziela je naturalna granica- przepływająca środkiem rzeczka Rudnia.

Obie części wsi mają swoje zwyczajowe nazwy. Fragment położony poniżej rzeki, na bardziej wilgotnym gruncie („mokrym”) mieszkańcy w swojej gwarze nazywają „Mokrany”. Natomiast część zlokalizowana powyżej strumyka to „Suchlany”.

Na uwagę zasługuje również kapliczka prawosławna p.w. św. Proroka Eliasza z pocz. XX w. zachowała we wnętrzu lokalny, ludowy charakter. Zobaczyć w niej można ikonostas oraz wysoki krzyż z rzeźbą. We wsi jest wiele drewnianych domów z początku XX w. z wyjątkowo piękną snycerką.

Święta parafialne obchodzone są: w trzeci dzień Wielkanocy, 14 listopada – św.  Eliasza i 2 sierpnia św. Kosmy i Damiana.

[*Źródło: Tablica informacyjna przy Kaplicy pw. św. Proroka Eliasza – Soce]

W połowie drogi pomiędzy Białymstokiem, a Hajnówką leżą trzy drewniane wsie nazwane Krainą Otwartych Okiennic. Zwyczajowo zalicza się tu trzy wsie: Trześciankę, Puchły i Soce ja osobiście dodałabym jeszcze Ciełuszki, ale o tym w osobnym wpisie. Mieszka w nich ludność autochtoniczna, w większości wyznająca prawosławie i utożsamiająca się z mniejszością białoruską

Dla mnie ta kraina okazała się „Moją Kraina Otwartych Serc”. Nigdzie nie doświadczyła tyle życzliwości i ciepła co tu i nie widziałam takiej ilości bocianów. Wiedzie tu Podlaski Szlak Bociani. Według tradycyjnego powiedzenia „Co czwarty bocian na świecie jest Polakiem”. W samej miejscowości Soce jest 9 bocianich gniazd. Wieczorem przechadzają się dumnie po łąkach, nie zwracając uwagi na ludzi, szukają czegoś do zjedzenia, delikatnie przeczesując trawę.

Zatrzymaliśmy się u Pani Lidii w agroturystyce Ecosoce, wspaniała kobieta, która ma w sobie tyle ciepła i życzliwości. Prowadzą razem z mężem Skan – Sen znad Rudni. Znajdują się tam dwie chatki Babuli i Dziaduli oraz stodółka z ogromną ilością ciekawych eksponatów. Większość z nich to rodzinne pamiątki z duszą należące do rodziny Pani Lidii. Pięknie haftowane ręczniki, poduszki i makatki. Część eksponatów zgromadzili Państwo Długołęccy dzięki przychylności okolicznych mieszkańców.

Zachęcam bardzo serdecznie do odwiedzenia tego miejsca https://ecosoce.pl/.

Są takie miejsca w Polsce, gdzie człowiek czuje się beztrosko. Świat zwalnia i można poczuć jak pachnie las, zobaczyć jak szumią łąki.

My mamy jeszcze takie szczęście, że trafiamy w życiu na wspaniałych ludzi. Teraz mieszkaliśmy u bardzo życzliwych i ciepłych ludzi u Pani Lidii i Pana Leszka, którzy przybliżyli Nam trochę historii Podlasia, opowiedzieli o zwyczajach, pokazali Nam kawałek tej pięknej Krainy „Krainy Otwartych Okiennic i Otwartych Serc” .